Büyük Aşklar Küçük Nedenlerle Biter''

'' Bu galiba sevdaların yazılmamış yasasıdır; büyük aşklar küçük nedenlerle biter!
Çünkü o büyük aşkları ancak iyi insanlar yaşayabilir.İyi insanlarda; alçaklık,kalleşlik ve ihanet gibi
''büyük nedenlere'' tevessül edecek kadar küçülemezler. Dolayısıylada ayrılık nedenleride küçük olur.''
(Mehmet Emin Kazcı ''hüzün kalır geriye'' adlı kitabından

İnsan Sevdiğini Görmediğinde..





İnsanlar Allah'ı görmeden seviyorlar.
Ama Allah'a inananların çoğu, bir insanın bir başka insanı hiç görmeden sevmeyi sürdürebileceğine inanmıyor.
''bir insan başka bir insanı görmedende sevmeyi' sürdürebilir...




GELECEĞE MEKTUP





Benim yaşlandığımı düşündüğün gün, Sabırlı ol lütfen ve beni anlamaya çalış…

Yemek yerken üstümü kirletirsem… üzerimi değiştirecek gücüm yoksa… Lütfen sabırlı ol. Benim sana bir şeyler öğretmek için seninle ilgilendiğim zamanları hatırla...

Seninle konuşurken, sürekli aynı şeyleri 1000 kere tekrarlıyorsam… sözümü kesme… beni dinle.

Sen küçükken, uyuyana kadar sana aynı hikayeyi 1000 defa tekrar tekrar okumak zorunda kalıyordum.

Banyo yapmak istemediğimde; Beni utandırma yada azarlama… Seni banyoya götürmek için icat ettiğim küçük yöntemlerimi ve oyunlarımı hatırla…

Yeni teknolojiler karşındaki cahilliğimi görürsen… bana zaman tanı ve beni yüzünde alaycı bir gülümsemeyle izleme…

Bazı zamanlarda unutkan olursam yahut konuşmalarımızda ipin ucunu kaçırırsam… lütfen hatırlamam için gerekli zamanı bana tanı… eğer hatırlayamazsam, sinirlenme… çünkü asıl önemli olan benim konuşmam değil, senin yanında olabilmem ve senin beni dinliyor olmandır.

Ben sana bir sürü şeyi nasıl yapacağını gösterdim… İyi yemek yemeyi, iyi giyinmeyi… yaşamı göğüslemeyi…

Eğer birşey yemek istemezsem, baskı yapma bana. Ne zaman yemem yada yememem gerektiğini ben gayet iyi bilirim.

Ve yaşlı bacaklarım yürümeme izin vermediğinde...

… bana elini ver… Tıpkı, benim sana ilk adımlarını atarken verdiğim gibi.

Ve bir gün artık daha fazla yaşamak istemediğimi söylediğimde… ve ölmek istediğimi… kızma… Birgün anlayacaksın…

yaşımın; zevk alma değil artık idareten yaşama yaşı olduğunu anlamaya çalış,

Bir gün şunu anlayacaksın:

hatalarıma karşın hep senin için iyi olanı gerçekleştirmeye çabaladım ve senin yolunu hazırlamaya çalıştım

Senin yanında olduğumda üzgün,kızgın yada güçsüz hissetme kendini. Benim yanımda olmalısın, beni anlamalısın ve bana yardım etmelisin.

Yürümeme yardımcı ol… ve yolumu sabır ile, sevgi ile bitirmeme....

Benim için yaptıklarını, bir gülümseme ve senin için her zaman taşıdığım çok derin bir sevgi ile geri ödeyebilirim ancak.

Seni çok seviyorum oğlum/kızım….

Ve hep seveceğim…

Bunu sakın unutma…
(alıntı)





Şu hayatta tek başına inzivada kalarak,

sadece kendi sesinin yankısını duyarak,

Hakikat’i keşfedemezsin.

Kendini ancak bir başka insanın aynasında tam olarak görebilirsin.

Elif Şafak/ Aşk


Serzeniş







Sızlatmıyorsa Kalbini Bir Dertlinin Sesi,
Layık Olurmu Namına İnsan Denmesi:



Hadi yaramı sarmaya merhemin yok
yalandan da olsa gönül alamaz mısın?

MEVLANA

Kaç yalancı yaz geçirdi
buz kesti gönlüm



Aşk ateştir...

Oynamayı göze alıyorsan,

Kül olmayı da göze alıyorsun demektir...





Kimin bahçesi viran olmuşsa
suçu kendinde arasın

Çünkü bahçe kapılarını herkese açmak
akıllıca bir yüreğin işi değildir.

Meltem girecek diye beklerken
fırtınalar kırıp geçer bütün dallarını





Gayet iki yüzlü
Bir şekilde gülüşe gülüşe

ayrıldık

...


Oysa düşlemek ne güzeldi çocukken.
Nerden bilirdim yaşamın
Böyle parçalanarak süreceğini
Ve ömrümün,kendimi toplamakla geçeceğini...
Bir yap-bozum sanki,
Tek parçamı bile bulamadan,
Yeniden dağılıveriyorum.




Dışa kapılarımı kapadım.

Yazmak gene bir firarperestlikti özünde

ama artık dışarıya değil,

içeriye kaçıyorum.

Kendime



...



Çöpe düşmüş,
bir inci-nin
inci-nmişliğini,
kim?
duyar!...









Gönlüm uçmak dilerken semavi ülkelere;


Ayağım takılıyor yerdeki gölgelere...

''vaktinden önce anlamanın şaşkınlığı mı
vaktinde anlamanın sevinci mi
ya da biraz geç kalmanın
o gereksiz tedirginliği mi
hangisi?

ama belli ki sonundayız her şeyin;
en sonunda."





Gariptir insanoğlu;

yürümez,

sevmez,

mektup yazmaz,

ağlamaz ve dua etmez...

Sonra da mutlu olamıyorum, der!

Düşüncelerine tutun.
Kendi vicdanının yargıcı,
Kendi günahının tövbekarı ol.
Kendi acısının sabredeni,
Kendi sıkıntısının ilacı,
Kendi dertlerinin dermanı ol.
Kendi yalnızlığının dostu,
Kendi cümlelerinin anlamı,
Kendi sessizliğinin sesi ol...

Bazen yorar insanı küçük şeyler; büyük sırlar vardır küçük şeylerin içinde. Açıldıkça açılır boyuna posuna bakmadan...Bazen dinlendirir insanı uzaklar; uzakliğa bir yakınlığı vardır gözlerin. Gözlerin olduğu kadar gönlün de... Bazen durur tüm adımlar; adımların tembelliğinden değil yolların düşündürücülüğünden. Öyle çetrefillidir ki susar ayaklar da kimi zaman...Bazen sorar gözler diller kabul etse bile. Maharet gözleri bile ikna etmektir güzel söz söylemek değil. Bazen durur dünya inecekler iner sonra yoluna devam eder. Ne var ki herkes için o duruş anı farklıdır. Kimisi içinse hiç dönmez dünya ki o da apayrı mesele. Bazen herşeyi bir mimik anlatır bazen gözyaşı bazen bir kelime. Ne kadar da ağır gelir söylemek bazen bir kelime bile. Bazen bir anı bir ömür kokar. Bazen bir daha yaşayamayacağını hisseder insan içinde bulundugu ânı. Bazen şair olur insan mısra kuramaz. Bazen mısra kurar insan şair değildir. Bazen hiçbiridir ne diyecegini bilemeyen sıradan biridir işte... Bazen yaşadıgını daha çok hisseder insan öleceğini unutur büsbütün. Bazen yaşadığını tamamen unutur hatta bazen her ikisini de.Bir anı bir anına uymaz derler ya insan için ya bütün anları birbirinin aynı olsaydı. Bazen korkutmaz mı bu ihtimal insanı? Bazen korkar insan gölgesinden. Gölgesinin şahsında kendisinden. Zira kendi vücudu geçmiştir güneşin önüne. Kendi eseridir gölgesi. Bazen susar insan dudaklari çatlar susuzluktan. Bazen susar insan söylenecek çok söz varken bile. Bazen dolar insan kimse anlamaz. Bazen herkes anlar kendisi kendisini anlamaz.Yalnızdır bazen insan öyle yalnız bakar ki dünyaya. Bazense hiç yalnız değildir nasıl baktığını bilirse.Bazen büyük görür insan kendini ne acizliktir! Bazen aciz görür ne büyük bir görüş! Bazen 'bazen' değil 'her zaman' demek gerek. Ama bilmek gerek ne zaman? Her 'bazen'in bir zamanı vardır.




En güzel uyku, ashab-ı kehfin uykusudur. Öyle ya, uyandıklarında, uyuduklarından daha farklı ve daha güzel bir dünyaya uyandılar. Uyandıklarında, zalimlerin kahrolup öldüğünü gördüler. Uyandıklarında, şikayetçi oldukları küfür ve gafletin dağılıp yok olduğunu fark ettiler. Uyandıklarında, sayıca az da olsalar direnmelerinin ezici çoğunluğun zulmünü önlediğine tanık oldular. Uyandıklarında, cılız da olsa direnerek, varlığın toprağına attıkları gerçek tohumunun çiçek çiçek bahar a durduğunu bildiler. Paraları geçersizdi sadece, önemsemediler. Mevki ve makamlarını terk edip, uykunun aczine teslim oldular, zamanın lehlerine işlediğini fark ettiler. Bak ki, sen de her sabah, uyuduğundan farklı ve güzel bir dünyaya açıyorsun gözlerini. Uyandığında, seni kıyama durmaktan alı koyan yorgunluğunun dağılıp gittiğini gördün. Uyandığında, kalbini yaralayan, aklını iğdiş eden dünyalık telaşların bir göz kapağının ardında dur/ul/duğunu fark ettin. Uyandığında, tek bir secdenin bile yeryüzü ve üzerindekilerden daha kıymetli olduğunu bildiğin sabah namazı seccadesinin yanı başında buldun bedenini. Uyandığında, tek bir “Allah” deyişle ebedi saraylar inşa edebileceğin kutlu bir vaktin , seherin, kucağında buldun kendini. Uyandığında, unuttuğun bedenin, göz ardı ettiğin varlığın uyandığında yine yeniden sana verildi. Unutulmuşluğun kuyusunda unuttuğun, unuttuğunu bile unuttuğun, uyanmasan da uyanman gerektiğini bile bilmediğin o gidişten, gözleri de gönlü de açılmış biri olarak döndün. Uyuduğuna değmiş değil mi?



يا رب لك الحمد كما ينبغى لجلال وجهك ولعظيم سلطانك

“Ya Rab, lekel hamdu kema yenbaği li celali vechike ve li azimi sultanike” 'Ey Rabbim! Senin zâtının celaline ve senin hâkimiyetinin azametine layık şekilde sana hamd olsun'

- Bu dua ile ilgili hadis rivayeti ise şöyledir:

İbn Mace, Beyhakî ve Taberanî’nin Abdullah b. Ömer’den yaptıkları rivayete göre Hz. Peygamber(a.s.m) şöyle buyurmuştur: “Allah’ın kullarından bir kul, ‘Ya Rabb, lekel hamdu kema yenbeği li celali vechike ve li azimi sultanike’ duasını okudu. İki melek bunun sevabını yazmakta zorlandılar; nasıl yazacaklarını bilemediler. Bu sebeple, göğe çıktılar ve dediler ki: ‘Ey Rabbimiz! Senin kulun öyle bir şey söyledi ki, onu nasıl yazacağımızı bilemiyoruz’ Allah -Kulunun ne dediğini bildiği halde-, ‘Kulum ne dedi?’ diye sordu. Melekler: ‘Ya Rab! O şöyle dedi: ‘Ya Rabb, lekel hamdu kema yenbaği li celali vechike ve li azimi sultanike’ diyerek cevap verdiler. Bunun üzerine yüce Allah: ‘kulum ne söylediyse, siz onu olduğu gibi yazın; zaten kulum sonunda bana gelecek ve ben onun mükâfatını vereceğim” (bk. Kenzu’l-Ummal, h. No: 5127)