Üstü Kalsın Hayat!
Bir yıldan uzun zaman oluyordu
sevecek yürek arıyor
arıyor ama bulamıyordum. Ve en sonunda yorulup çekilmiştim sessizliğime. Uzun ve sessiz bir yalnızlık ertesiydi gelişin. Donup kalmıştım gözlerinde ve sonra yavaş yavaş yüreğime inmişti yüzündeki masumiyetin. Nerden bilebilirdim yaman bir oyuncu olduğunu senin. Bildiğim en yetenekli oyuncu bendim. Sevmeden sevdiğime inandırabilirdim. Gerçekle yalanı da anında ayırabilirdim
sarraf gibiydi gözlerim
sahteyle gerçeği kolay sökerdim. Gözlerinde kayboldu bütün meziyetim.
Gözlerim...
Tek bir tatlı anısı olmayan yaşantımda
sadece
bebek denilecek yaşta parlak gülümsemelere sahip olmuştu
gözlerim. Sonrası bir kara perde zaten
sadece yüzümdeydi gülümsemelerim
ve inanırdı herkes mutluluk naralarına
nidalarıma. Dedim ya
bildiğim en usta oyuncu bendim. Seninle güldü seneler sonra ilk defa
hani o sadece senin olan
sevgi dolu dediğin
bir ömür biçtiğin gözlerim
gözbebeklerim. Hele bir de senin gülümsediğini görünce nasıl da sevinirdim
zaten hep gülümsemendi en büyük dileğim.
Uzun bir sessizlik ertesi
gerçekten sevebilmiştim. İlk defa... Bu kadar çok...
Sana
bana bir kader yazma hakkı vermiştim. Sen uzatacaktın ellerini
ben tutacaktım. Sonra senle beraber senin yazdığın kaderi yaşayacaktım. Uzattın
tuttum. Bilseydim uçurumdan sarkıtıp beni
bırakacağını ellerimi
inan ki tutmazdım. Kader diye bir okyanusun ortasına dibe vurmaya bırakacağını bilseydim
bırakmazdım kaderimi ellerine. Sevmezdim
sevmezdim
vakitlice hükmederdim yüreğime. Ah! Büyümezdin beni ezip
öylece.
Ayrıldık! Bittik! Bittim! Çünkü gittim! Çünkü gitmiştin!..
Aslında gidiyorum demem bütün günahı kabullenişimden ibaretti
sen zaten gidecektin. Gidecektin
hatta gitmiştin! Ben... Yine ben... Benle başbaşa... Yine yalnız...
Tüm suçlusu benim şimdi bu ayrılığın
bu yalnızlığın. Sana bitsin diyebildiğim için. Tek hatalı benim
beni sensiz senliliğimle boğmana rest çekebildiğim için. Seviyorum derken aslında hiç sevmediğini gördüğüm için. Anladığım için
ne kadar usta bir oyuncu olduğunu ve anladığım için oyununa kurban olduğumu. Ya da gerçekten sevmiş olsan da sevmediğini hissettirdiğin için
beni her gün biraz daha sensizliğe terk ettiğin için. Evet
ben hatalıyım. Evet
günahkâr benim
tüm günahlar benim.
Sen hiç hata yapma sevgilim!..
Tek suçlu benim... Evet benim. Sen; günahsız... Beni attığın yalnızlığın günahı kimin? Hayatımda ilk defa bir insanın sesine muhtaçken
bırakılmışlığımın günahı kimin? Seviliyor olduğunu sanıp kendini bir anda sevgisizliğin ellerinde ölüm kalım savaşı veren yüreğimin vebali kimin? Her şeye beraber dayanırız
yıkılmayız diyerek verilen sözlerin terk edişi kimin suçu
söyle kimin? Ve sayamadığım onca şeyin?... Hani tek kadının ben olacaktım senin? Günahı kimin şimdi bu kimsesizliğimin?
Yo!
Sen masumsun. Tenine gün değmemiş bebekler kadar. Benim
hepsinin suçlusu değil mi? Ah! Sen
sen hiç hata yapmazsın ki(!) Tüm günah benim... Benim! Çünkü sevdim.
Yo!
Sen sevdim deme sakın bana!
Seni sevdim demen yetmiyor hayata ve de bana.
Çünkü...
Çünkü sevseydin
anlardın
anladığını anlardım. Sevseydin
haykırışlarımı duyardın
duyduğunu duyumsardım
sevseydin bırakmazdın
tutardım ellerinden
gitmez
döner ve sana sarılırdım yeniden. Dahası
silemezdin
unutmazdın böyle kolayca
unutamazdın zaten. Eğer sevseydin...
Ve şimdi ben
hani o sözüm ona bir zamanlar sevdiğin ben
beddua etmeyeceğim senin için
kimseye etmediğim gibi. Hâlen dualarımdasın. Yüzün gülümsesin. Üstelik sen bana on beş senedir özlediğim bir şeyi verdin. Seninle gülümsedi gözbebeklerim. Evet
dualarımdasın
gülümsemelisin
ama önce gözyaşlarımın hesabını ödemelisin
bana değil de
hayata.
Sen yaman oyuncusun
öğrendim
hesabını kolay ödersin. Hatta "Üstü kalsın hayat." bile dersin. Sonra gülümsersin.
Ya da boş ver
günahların benim nasıl olsa
onu da ben öderim senin adına. Ki alacağım var hayattan. Yığınla...
Hesabın bitti!
Kendine iyi bak Veda...
Hesap bitti!
Üstü kalsın hayat!
Sakın ola onun gülümsemelerine dokunma!
Hani bazen birilerine birşeyler ısmarlarız ya
benden olsun bu da!
Tuz tadında! Yaş tadında! Yas tadında!
alıntıdır