25 Nisan 2009 Cumartesi ~ Günün Hikayesi

25 Nisan 2009 Cumartesi ~ Günün Hikayesi


"Şerefle bitirilmesi gereken en asil görev hayattır.
Bir lokma ekmek için şerefini çiğnetmeye
Bir anlık eğlence için servetini tüketmeye
Bir zamanlık mevkii için el ayak öpmeye
İnsanları ezip geçmeye
Günlük menfaatler için 0nurunu terk etmeye
Bir kısım insanlara kızıp tüm insanlara düşman
olmaya değmez bu hayat...."
CAN YÜCEL

“Uçmayı seviyorsan Düşmeyi de bileceksin!”
“Öyle bir hayat yaşıyorum ki cenneti de gördümcehennemi de öyle bir aşk yaşadım kitutkuyu da gördümpes etmeyi de. bazıları seyrederken hayatı en önden kendime bir sahne buldum oynadım. öyle bir rol vermişler kiokudum okudum anlamadım. kendi kendime konuştum bazen evimde hem kızdım hem güldüm halime sonra dedim ki " söz ver kendine " denizleri seviyorsandalgaları da seveceksinsevilmek istiyorsan önce sevmeyi bileceksinuçmayı seviyorsandüşmeyi de bileceksin. korkarak yaşıyorsanyalnızca hayatı seyredersin. öyle bir hayat yaşadım kison yolculukları erken tanıdım öyle çok değerliymiş ki zaman hep acele etmem bundananladım..”
Nietzsche...

Bence önce insan olmalı insan egosunu içindeki kötülükleri aşmalı yani hayatı sevmeyle yakalamalı. Sürü gibi olmak sürü gibi yaşamak yada sürü gibi davranış biçimi göstermek hayatı anlamaya sevmeye anlamlandırmaya yetmiyor. Sevdayı sevgiyi sevinci hüznü anlamaya anlatmaya yetmiyor… Çağının yükümlülüğünü bilimselliği teknolojiyi birey hakkını demokrasiyi insanlığın önemini anlamaya anlatmaya yetmiyor…

Toplumsal kimlikten çok insan önce kendi bireysel kimliğini kişiliğini kazanmalı (elde etmeli) ve bu mival üzre kimliğini oluşturmalı kurmalı ki insan asıl kendisi olabilsin… İnsanın toplumsal olabilmesi için zaten öncelikli kendi mantığını düşünsel mekanizmasını devreye sokmasıyla mümkün sürüden ayrılmasıyla…
Hayatın bütün yönlerini araştırmadan okumadan aydınlanmadan nasıl anlamlandırabilsin anlayabilsin hayatın gizemini ve önemini insan…

Kitle sözcüğünün asıl sürü yada kalabalıklar anlamına geldiğini şüphesiz ki hepimiz biliyoruz ama bunun asıl ne anlam içerdiğinin üzerinde durup düşünmüyoruz…


"Filler ve İnsanlar"
Bir fil bir tonluk yükü hortumuyla kolayca kaldırabilir. Ama siz hiçbir sirke gidip bu dev yaratıkların küçük bir tahta kazığa bağlandığını gördünüz mü? Fil sirke ilk getirildiğinde ağır bir zincirle hareketsiz bir demir kazığa bağlanır. Fil ne kadar çok zorlanırsa zorlansın. Zinciri kıramayıp kazığı yerinden oynatamadığını keşfeder. Sonradan fil ne kadar büyük ve güçlü hale gelirse gelsin yerde yanı başında duran kazığı gördüğü sürece hareket edemeyeceğine inanmaya devam eder. Birçok akıllı ve yetişkin de sirkteki fil gibi davranır. Düşüncelere hareketlere ve sonuçlara hapsolur. Asla kendi koyduğu sınırların ötesine geçemez."

Daha başında bir takım kurumlar düzenler sektörler ve bir takım kavramlar adına vucudumuzu ve beynimizi bizden alabiliyorlar. İnsan olduğumuzun önemini daha ilk başta yitiriyoruz. Geriye bir tek ruhumuz kalıyor. Kaybettiğimiz bir beyin ve bedendeki ruhu da ne kadar koruyabiliriz!...
Ümmet ırk kitle toplum izmlerin yanısıra günbe gün gelişen sektörlerce de satın alınmak istenen asıl hedef beden değil beyin ve ruhtur. Tek tek bireylerin ruhunu ve beynini etki altına almak kolay değil elbet. O yüzden pratik yollara baş vuruluyor. Sistemler ve kurumlar bireylerle uğraşmıyor toplumsal ruhu ve beyni satın alarak kitleleri etkisizleştirip istedikleri doğrultuda kullanabiliyorlar. Bunun en etkili olanıda son yıllarda hızla gelişen ve insan beyninin en ince kıvrımlarını işgal altına alan sektörlerdir.
Örneklemek gerekirse otomatik makineler aletler fırınlar telefonlar DVD'ler bilgisayarlar ucuz Tv programlarıyla çağımızın insanının beynini ruhunu bedenini esir alabiliyorlar.

Hepimize istemesekte oynayacağımız bir rol biçilmiş başkalarının seçtiği sahnede elimize verilen replikleri papağan gibi tekrarlayıp duruyoruz.
Şartlandırıldığımız bir kaç beylik söz dua yada slogan ve bir kaç ucuz söylemle geçiştirip gidiyoruz hayatı. Sonra da dönüp geri kalmışlığımızdan çağı yakalayamadığımızdan dem vuruyoruz…

Bırakın ilerlemeyi insanlar kendi duygularını düşüncelerini isteklerini istedikleri doğrultuda yaşayamıyor bile hep içinde saklı kalıyor bunlar. Rol yapmadan kimse kendi gerçeğini oynayamıyor kendisi olamıyor. Utanmadan saklamadan sıkılmadan bir gün maskelerimizi yere bırakp asıl kendimiz olabilirsek ancak o zaman gerçek ve asıl kişiliğimizi kimliğimizi elde edip kendimiz olabiliriz…

Bir gün rol yapmadan asıl kendinizi oynarsak içimizi dışınıza çevirerek kendi hayatımızı yaşarsak…Bakın o zaman streslerden uzak ne kadar rahatlayacağız…

İnsan önce düşünmeli istemeli ki aydınlığı güzelliği düşünüp güzelleşebilsin. Çünkü asıl güzellik insanın beynindedir yüreğindedir içinin kıpırtılarındadır.

İçinde beyninde kini nefreti düşmanlığı yada yalanı dolanı hilleyi onursuzluğu barındıran insan güzelleşebilir mi hiç?

Bir gün dünyada ki bütün insanların kinden nefretten uzak sevmesi güzelleşmesi aydınlanması kendisi olabilmesi dileğiyle…

Nuri Can