07 2010 ocak günün hikayesi (Yeterki kalbi kırılmasın)

07 2010 ocak günün hikayesi (Yeterki kalbi kırılmasın)

(Yeterki kalbi kırılmasın)

Bir hükümdarın pek çok cariyeleri vardı. İçlerinde pek
güzel dilberler bulunmasına rağmen, siyah bir
cariyeye daha fazla alaka ve sevgi gösterirdi.
Diğerlerinin bunu çekemediğini fark eden padişah, bir
gün kendilerine üzeri mücevheratla süsülü birer kristal
bardak vermişti. Manevi değeri yanında maddi
kıymeti de pek yüksek olan bu bardakları ellerinde
tutan cariyeler, hayranlıkla bakarlarken padişah:
- Herkes elindeki bardağı yere vurup kırsın, demişti.
Güzel cariyeler hediyelerini sinelerine bastırarak:
- Efendimizin bu kadar değerli bir hediyesini nasıl
kırabiliriz! dediler. Siyah cariye ise padişahın emrini,

hiç tereddüt etmeden ve vakit kaybetmeden der'akab
yerine getirdi. Barfdak yere çarpılmış ve param
parça olmuştu. Padişah siyah cariyeye hitaben:
- Diğer cariyelerim bu kadar kıymetli bardağı
kıramadıkları halde sen neden kırdın? dedi. Siyah
cariyenin verdiği cevap ise çok takdire şayandı:
- Bana efendimin kalbi lazım, kadehin ne kıymeti
olabilir. Yeterk ki onun kalbi kırılmasın!
Hükümdar, bu cevabın içerisinde diğerlerine gereken
dersi vermiş bulunuyordu.
Yüzü güze fakat özü çirkin bir kadın, kocasının kalbini
kırmaya devam ettikçe, kalbte açtığı yaraya güzellik
olamaz.