17 aralik günün hikayesi

Buğulanmış camlara vuran nefesimden farksız bir gidişti seninkisi..
Öylesine soluk öylesine anlıktı..
Rahattı içim sen giderken,döneceğine emin olmanın getirdiği özgüven duygusu engel olmuştu olumsuz düşünmeme Öyle ya her gidiş sonrası dönüş biletin cebinde olurdu,ceketini pervasızca fırlatır ve ben hiç gitmedim ki diyen bakışlarınla affettirirdin kendini.

Gelseydin affederdim ki seni..

Farklı değildi, diğer anlamsız kavgalardan biriydi neticede.Ben bağırmıştım sen kendini tutamamıştın daha fazla kırıp dökmek yerine gitmeyi seçmiştin.Belki kızgındın fazlasıyla,belki alınganlığın had safhadaydı,hiçbir şey söylemeden kapıyı bile usulca çekmiştin arkandan.Öfkesiz gidişler ürkütür müydü yüreği?

Merdivenlerde önce ayak seslerin duyulacak,sonra kapı zilinde yüreğim sevinç çığlıkları atacaktı. Düşündüklerim beni vurmayacak,kalbim bu gidişe sessiz kalacaktı.Ve ben zafer nidalarını içimde dizginleyerek açacaktım kapıyı,gördüğüm boşluk,ne kadar yabancı bir suret…

Ürktüm çocuk gibi,senden sonra ne zaman sessiz bir veda ile karşılasam
Kendimi hazırladım gidene,gidip de dönmeyeceklere..

Şizofren bir hasta gibi bazen ağırlığı hafiflemiş kokunla uyudum bazen duvarlara yansıyan gölgelerle konuştum.En çok geceleri korktum,zifirisinde başkaldırıp zamanın en koyu olduğu renge, kalkıp bir şarkı eşliğinde yalnızlık demledim..Gelseydin soracaktım,kaç şekerli olsun yalnızlığın?
Gelmedin,soramadım..

İçimde sonlandıramadığım bir hüzün baki,
Tutunmak isterken senden kalan anılara,yüreğinden sevdan düştü
Gözlerimden bir inci dökülüp çamura bulandı
Bir dilek tutmak istedim
Ah gibi,yar gibi,yara gibi içimde kaldı..

Titreyen dudaklarımda kalan susuşlar gibi sessiz ve sakin
Hiç olmamış bir aşk,yanmamış bir yürek,kalanıyla mutlu olan acı
Kalsaydın da anlardım bir gün biteceğini..
Ne hayal,ne masal..
En hakiki gerçek,gidişin ve yüreğimdeki bitişin..Senin olduğun diyarlara yol alacak bir tren duruyor karşımda
Biner miyim kalır mıyım bilmiyorum,gelmesem de sen hoşçakalımı iyi karşıla..