sitekurucusu
Admin
Mesaj Sayısı : 23648
Doğum tarihi : 01/04/65
Kayıt tarihi : 17/02/08
Yaş : 59
Nerden : insanligin oldugu yerden
 |  Konu: 10 EYlül carsamba günün hiyakesi  Çarş. Eyl. 10, 2008 5:13 pm | |
| 
(cc) dostlarından Ebu Bekir Verrak Hazretleri’nin küçük bir oğlu vardı,
bir gün onun elinden tutup Kur’an-ı Kerim hocasına götürdü. Yavrusuna
Kur’ân okutup, onu Kur’ân yörüngesinde yetiştirmesi için hocaya teslim
ettikten sonra eve döndü…
Zeki çocuk derse başladı, kısa zamanda Kur’ân-ı Kerim’i öğrendi... Bir
gün; hocasının önünde Kur’ân okurken, bir ayetle karşılaştı. Ayet-i
kelimeyi tek tek heceledi. Yüreğine müthiş bir kurşun saplanıvermişti!
O ayetin mânasını düşünmekle, o çocuğun yüzü kireç gibi bembeyaz
kesildi ve bir titreme aldı... Okumaya devam edemedi. Derhal evin
yolunu tuttu ve kapıyı çaldı. Babası içeriden seslendi:
“Kim o?”
“Benim baba, çabuk aç!”
Babası kapıya koşup açınca, gördüğü manzara karşısında korktu;
çocuğunun yüzü ürkütücü derecede solmuştu ve yavrucağı titreyip
durmaktaydı. Hemen kollarını açıp sardı onu:
“Oğlum! Ne oldu sana böyle? Niçin benzin bu kadar sararmış?”
Güç bela cevap verdi çocuk:
“Bugün derste Kur’ân-ı Kerim’den bir ayet okudum. Mânâsını düşününce yüreğim eriyor sandım ve bu hâle geldim.”
Babası, çocuğunu içeriye alıp bir yere oturttuktan sonra tarifsiz bir merakla sordu yavrusuna:
“Ey gözümün nuru oğlum! Seni bu kadar sarsan ayet hangisi acaba?!”
“Şu ayettir.” dedi çocuk ve her bir harfini yüreğinde duya duya okudu o ayeti:
“İnkârcılığınıza devam ederseniz, dehşetinden çocukları birden ak saçlı
ihtiyarlara çevirecek o günden kendinizi nasıl koruyabilirsiniz?”
(Müzzemmil, 17)
Ayet-i celileyi tekrar etmek, çocuğun canına yeni bir ateş düşürdü, o
masum yavrunun takati hepten kesildi ve yatağa düştü. Bu ayetin
heybetinden hasta oldu ve kısa zaman sonra da vefat etti. O masum
çocuğu, babası götürüp kabre koydu.
Baba Ebu Bekir Verrak Hazretleri sık sık o çocuğun kabrine gider, toprakları avuçlar, ağlar ve şöyle derdi:
“Ey Ebu Bekir Verrak! Senin küçücük oğlun Kur’ân’dan bir ayet okudu,
Allah (cc) korkusundan can verdi. Sen; Kur’ân-ı Kerim’i hatmedip
duruyorsun ve “ömür güneşin” kabir kuyusuna ağdı da, Allah’tan hiç onun
gibi korkmazsın. Meğer senin gönlün ne katı bir gönülmüş, vah sana..!”
Bu onun nefis muhasebesiydi, ama sözün asıl muhatapları bizlerdik,
bütün inananlar... “İnandık”larını söyleyenler!.. O büyük zât ki,
böylesine mübarek bir evlat yetiştirmiş, mualla birisi. Peki ya her gün
Hak’tan, hakikatten yana yüzlerce söz duyan, okuyan ama irkilmeyen,
kendisini düzeltmeyen, en azından şöyle bir çekidüzen vermeyen
bizler... Camide verilen bir vaaz esnasında; “Allah’ı anmaktan dolayı
kalplerinizin haşyet duyacağı an henüz gelmedi mi?” sorusu karşısında,
kalbi orada çatlayıp yığılan gencin hâlini de dinleyince... Hicabdan
öte bir hâl gelmiyor elden...
Ve sözün hitamı;
Cenab-ı Allah’ın, o an ve haberin hatırlatılması anlamında, “gelmedi
mi?” diye sorduğu ve bizleri kendimize gelmeye çağırdığı ayetler:
“Her şeyi kaplayacak kıyametin haberi sana gelmedi mi?” (Ğâşiye Sûresi,
1) “Daha önce inkar edip de, inkarlarının karşılığını tadan kimselerin
haberi size gelmedi mi? Onlara, can yakıcı azap vardır.” (Teğâbün
Sûresi, 5) “İnananların gönüllerinin Allah’ı anması ve O’ndan inen
gerçeğe içten bağlanması zamanı daha gelmedi mi? Onlar, daha önce
kendilerine Kitâb verilenler gibi olmasınlar; onların üzerinden uzun
zaman geçti de kalbleri katılaştı; çoğu, yoldan çıkmış kimselerdir.”
(Hadîd Sûresi, 16)
alıntı... | |
|
Portal 